امکان سنجی تأسیس رسانه های دیداری و شنیداری خصوصی به موازات رسانه ی ملی از منظر نظام حقوقی ایران

خصوصی سازی در شکل ظاهری عبارتست از فرآیندی که طی آن وظایف و تاسیسات بخش دولتی در هر سطحی به بخش خصوصی انتقال داده می شود. سیاست خصوصی سازی به عنوان بخشی از یک سیاست تعدیل ساختار اقتصادی از اوایل دهه 80میلادی از طرف تعداد معدودی کشور صنعتی به اجرا گذاشته شد و رفته رفته به سایر کشورها سرایت پیدا کرد. کشور ایران در مقایسه با سایر کشورها جزء متأخرین اجرا کننده برنامه های خصوصی سازی است. هدف مشترک خصوصی سازی در کشورهای مختلف با شرایط و ویژگی های متفاوت از جمله ایران، تقریباً چیزی جزء بهبود بخشیدن به اوضاع و شرایط اقتصادی نمی تواند باشد. از جمله صنایع بزرگی که در ایران در مالکیت و انحصار تام دولت قرار دارند، رادیو و تلویزیون هستند. این در حالی است که به استناد تجربه های تاریخی و علمی موجود در جهان ایجاد انحصار و موقعیّت های ویژه و رانتی برای شخصیّت های حقیقی یا حقوقی در عرصه های مختلف اقتصادی، فرهنگی، اجتماعی و... اغلب موارد پیامدهای منفی و خسارات هنگفتی به دنبال دارد. با توجه به مطالب ذکر شده و اهمیت آن ها، هدف این پژوهش بررسی امکان تاسیس رسانه های دیداری و شنیداری خصوصی در راستای رسانه ملی و در کمک به اجرای اهداف حاکمیتی کشور در کنار رسانه ملی و همچنین بررسی ضرورت ورود بخش خصوصی به این بخش می باشد ؟